Shumica nuk e dinë se mjeku shqiptar Alvin Karaqi është edhe karateist i mrekullueshëm

75 Lexime

“Kur isha rreth gjashtë vjeç, m`u lejua që të shikoja filma të Jackie Chan me babain dhe xhaxhain tim”, i kujton momentet Alvin Karaqi. Filmat atë e fascinonin aq shumë, që më pas ai t`i shikonte sërish. Babai dhe xhaxhai duhej të qëndronin të shtangur. “Në një moment prindërit e mi, për të hequr pak energji menduan se duhet të merresha me karate”, thotë me të qeshur shqiptari 30-vjeçar. Gjatë dy dekadave të ardhshme, sporti i solli atij gara dhe çmime ndërkombëtare, si dhe një vend në ekipin olimpik të Shqipërisë

„Në vitet e para unë nuk guxoja të marr pjesë nëpër meçe, pasi për prindërit e mi kjo ishte shumë e dhunshme“, pohon më tej Alvini. Me shumë punë dëshmuese, ai arriti një marrëveshje me ta. „Në Kosovë nota më e mirë është 5, po që se në shkollë do ta arrija mesataren 5,0, do të mund të luftoja“, vazhdon më tej Alvini. Në këtë mënyrë, ai e mësoi me sukses disiplinën në sport dhe në shkollë. Me vetëm nëntë vite, Alvini e fitoi titullin e parë në kampionat.

Fillimisht superhero, e më pas mjek

Disa vite më vonë, ai filloi të marr pjesë në meçe ndërkombëtare. Edhe atje ai ishte në gjendje të mbante hapin me më të mirët. Më së voni, kur ishte fjala për studimin, ata që e rrethonin u bindën se karateja e tij kishte mbaruar: Alvini u përcaktua të studiojë mjekësi. „Përveç prindërve të mi, askush nuk mund ta imagjinonte që unë do të kombinoja studimet dhe sportin në një nivel të lartë“.

Por një diplomë më pak hulumtuese nuk ishte kurrë një opsion për të, thotë ai: „Që kur e dija që rojet e pushtetit (Power Rangers)nuk ekzistonin, kam dashur të bëhem mjek“.
Puna e parë e ëndrrave të tij ka qenë, të bëhet njëri nga superheronjtë adoleshentë. Përcaktimi I tij i dytë dhe i tanishmi erdhi nga qëndrimet e shumta në spital. “Unë kam qenë një fëmijë hiperaktiv, kështu që shpesh isha në spital”, thotë ai dhe qeshet. Mjekët i kishin lënë gjithmonë përshtypje. Më në fund ai erdhi në profesion përmes sportit: “Për shkak të karatesë, ndër vite kam pasur shumë lidhje me kirurgët e traumës”, thotë Alvini.
Shqiptari aktualisht punon si mjek specializant në spitalin e kantonit në Aarau. Alvini lindi në Këln, pasi prindërit e tij u shpërngulën atje gjatë kohës së luftës ballkanike. Pas luftës ata u kthyen në Kosovë, ku Alvini edhe studioi. “Ish-mentori im më tha që nëse doja të bëhesha një kirurg i mirë për trauma, atëherë trajnimin për mjekësi do të duhet ta bëja në Zvicër”, thotë ai. Prandaj ai u largua nga vendlindja e tij me synimin për t’u bërë një nga kirurgët më të mirë të traumës.

Por ai mund të vazhdojë stërvitjen e tij këtu pa asnjë problem, shkruan „Aargauer Zeitung“, transmeton portali Shtegu. Nëse nuk ka kohë të mjaftueshme për një seancë në një nga palestrat e tij të rregullta të karatesë në Brugg, Windisch ose Lozanë, stafi i sigurisë së ASK-së do të ndihmojë mjekun rezident: „Ata më pas do të zhbllokojnë dhomën e stërvitjes këtu në spital për mua, kjo është diçka e jashtëzakonshme“.
Alvini normalisht stërvit tetë deri në dhjetë herë në javë – përveç punës së tij me kohë të plotë në spital. Ajo që tingëllon e çuditshme për disa, është bërë e zakonshme për profesionistin e karatesë. „Unë nuk mendoj se mund të fle më shumë se gjashtë orë“. Megjithatë, ai gjithashtu dëgjon trupin e tij. “Nëse e rregulloj alarmin për një seancë stërvitore dhe vërej se trupi im nuk po bashkëpunon, atëherë nuk shkoj”.

Nga luftëtar në përkujdesës

Megjithatë, multitaskingu është pjesë e jetës së përditshme për atletët konkurrues. Por, ia vlen: Para disa javësh Alvin Karaqi u kualifikua në Lojërat Europiane në Poloni. Tetë atletë – njëri prej tyre nga vendi pritës – marrin pjesë në kampionat në peshën e tij (deri në 84 kilogramë). Për shkak se ai humbi një ose dy turne kualifikuese për shkak të punës së tij, ai në fakt nuk priste të kualifikohej. “E mbaj mend akoma: shkova në shtëpi pas një turni në spital dhe hëngra një Kinder Buenno”. Papritmas ai mori një sërë urimesh. „Fillimisht as që e dija se për çfarë ishin urimet. Ishte një moment i mrekullueshëm“, kujton ai.
Ende mosbesues, ai i kaloi ditët në vijim duke shkëmbyer turne me kolegët – meqenëse nuk priste të merrte pjesë, nuk mori as ditë të lira në fund të qershorit. Shkëmbimi më në fund funksionoi. “Për këtë, i jam shumë mirënjohës skuadrës”.

Se sa kohë dëshiron Alvini të luftojë në këtë nivel, nuk e di për momentin. “Ndoshta turneu do të jetë tashmë fundi i karrierës sime, ndoshta do të vijë pas dy vitesh”. Për të mbetet e qartë se në të ardhmen ai do të dëshironte kryesisht të kujdesej për atletët – si trajner dhe si kirurg.