PADREJTËSITË E DREJTËSISË

Ka kohë që e kemi përjashtuar njerëzoren nga vetja jonë dhe në vend të saj kemi vendosur kafshën që ushqehet vetëm me lakminë. Dhe kjo kafshë që paraqitet në pamjen më të frikshme, vazhdon të zhytet në pellgun e urrejtjes, aty ku derdhet, si lumi në oqean, ana më e shëmtuar e shpirtit shqiptar. Përderisa vazhdojmë të merremi me vetveten, duke e fundosur njëri tjetrin, karakteristikë kjo e vetëvrasjes shqiptare, pala tjetër, ajo maqedonase, në heshtje, diku prapa perdeve të padukshme, vetëm fërkon duart, duke vëzhguar procesin e vetëvrasjes shqiptare. Dhe çfarë ndodh? Asgjë e veçantë, asgjë e jashtëzakonshme, asgjë që do ta shqetësonte pushtetin. As fakti se padrejtësitë me të shëmtuara shqiptarëve ua shkakton Drejtësia maqedonase (kulmi i kësaj shëmtie është rasti i Almirit). Kjo dhembje nuk do të shterojë përderisa shqiptarët vazhdojnë ta ushqejnë me lakmi kafshën e tyre, e cila kafshë bashkë me ta i janë nënshtruar gjumit të thellë letargjik…