12 vjeç në burgun hungarez, Donat Rrudhani tani futbollist profesionist

45 Lexime

Donat Rrudhani po shkëlqen aktualisht për FC Luzern. Por gjërat nuk ishin gjithmonë aq të lehta. Pse në fëmijëri mendonte se i kishte mbaruar jeta dhe si u bë profesionist

 

Donat Rrudhani (25) është një nga njëmbëdhjetë lojtarët kosovarë në Superligë. Ndryshe nga të tjerët si profesionisti i FCZ Bledian Krasniqi apo portieri i Luganos Amir Shaipi, Rrudhani nuk ka lindur në Zvicër dhe për këtë arsye nuk ka dy shtetësi. Rrudhani ka lindur në Kosovë. Në moshën 12-vjeçare, ylli i sotëm i FCL-së, i cili shënoi katër gola në gjashtë ndeshjet e fundit, iku në Francë, afër kufirit me Zvicrën. Për gazetën „Blick“ ai tregon historinë emocionuese pas saj dhe flet për rrugën e tij unike për t’u bërë një futbollist profesionist, transmeton portali Shtegu. Sepse ndryshe nga kolegët e tij Krasniqi, Saipi dhe Co., Rrudhani nuk kishte luajtur asnjëherë në një ekip të lartë si i ri.

 

Blick: Donat Rrudhani, sa batuta keni dëgjuar në jetë për emrin tuaj?

 

Donat Rrudhani (Qesh): Në fakt shumë, por dikur kishte më shumë. Si fëmijë, kjo ishte pak më afër zemrës sime sesa sot.

 

Fëmijëria juaj nuk ishte e lehtë. Që në moshën 13-vjeçare keni jetuar në Francë. Por ju keni lindur në Kosovë. Si erdhi ndryshimi i vendit?

Babai im është një tifoz i madh i futbollit dhe luante vetë. Ai donte që ne të kishim mundësi më të mëdha për një të ardhme më të mirë. Prandaj familja ime vendosi që ne të iknim në Francë.

 

Si shkoi kjo, nëse mund të pyes?

Babai im, nëna ime dhe vëllai im i vogël, i cili në atë kohë ishte një vjeç, kishin vizë. Unë dhe motra ime e vogël nuk e bëmë sepse ishim në mes të vitit shkollor. Një ditë babai im shkoi me motrën time dhe mua në kufirin serb. Prej aty kaluam pyllin me valixhe dhe bagazhe natën për në Hungari, ku fillimisht donim të shkonim.

 

Dhe pastaj?

Një makinë na priste në Hungari. Kjo duhet të na kishte çuar në Francë. Mirëpo, nuk arritëm sepse policia hungareze tashmë na priste me veshje të plotë dhe me qen. Na kishin parë herët, na vëzhguan dhe më pas na arrestuan.

 

Cilat ishin kushtet në momentin e arrestimit?

Policia na shtyu në tokë dhe më pas na largoi. U përpoqa të komunikoja me zyrtarët në anglisht të thyer. Megjithatë, kjo nuk ndihmoi sepse policia logjikisht mendoi se ne ishim kriminelë. Nuk na u lejua të arratiseshim përmes zonës kufitare.

 

Sa vjeç ishit atëherë?

12. Motra ime 10.

 

Çfarë po ju kalon në mendje në këtë moment?

Nuk e dija se çfarë do të ndodhte. Mendova se ky ishte fundi i jetës sonë.

 

Çfarë ndodhi pas arrestimit?

Ne të tre duhej të kalonim dy ditë në një burg hungarez. Në qelinë tonë na furnizohej me ushqim nga boshti i derës. Ne ende nuk e dinim se çfarë do të ndodhte më pas. Pas dy ditësh më në fund arritëm t’u shpjegonim përgjegjësve situatën tonë.

 

Ndërkohë nëna dhe vëllai i juaj i vogël jetonin pa dyshim në Francë?

Ata kanë qëndruar atje, por nuk kanë jetuar ende atje. Përpara se të ecnim nëpër zonën kufitare, i dërguam një mesazh nënës sime. Pas kësaj, ajo nuk mori lajme nga ne për tre ditë dhe ishte shumë e shqetësuar. Ajo nuk e dinte nëse ishim të vdekur apo të gjallë. Vetëm pasi dolëm nga burgu mundëm t’i telefononim dhe t’i informonim.

 

Si ka reaguar ajo?

Babai im foli i pari, duke u përpjekur të dukej pak më i qetë. Por unë shpejt ndjeva emocionet dhe lehtësimin e jashtëzakonshëm dhe u emocionova gjithashtu. Nuk do ta harroj kurrë këtë moment.

 

Si e përpunoni diçka të tillë? A është edhe e mundur kjo?

Kur isha 14 ose 15 vjeç, nuk mund të isha kurrë larg shtëpisë për më shumë se dy ditë. Kisha frikë nga humbja dhe ankthe të shpeshta. Në atë kohë, prindërit tanë gjithmonë përpiqeshin të flisnin me ne shumë për të adresuar frikën tonë. Sot nuk është më problem për mua.

 

Çfarë ndodhi pas qëndrimit tuaj në burg?

Na dërguan në një kamp refugjatësh hungarez. Pas një muaji shkuam në një fshat të vogël në Francë dhe jetuam atje si refugjatë për një vit e gjysmë. Kur morëm letrat, u transferuam në Mulhouse, afër kufirit me Zvicrën.

 

A keni luajtur futboll atje?

Vetëm për argëtim. Duke qenë se babai im nuk lejohej të punonte si refugjat, ai na shoqëroi në lojëra dhe ndihmoi ekipin tonë të trajnerëve. Ishte një çështje shumë e relaksuar.

 

Por nuk keni guxuar kurrë të bëni hapin drejt një ekipi të lartë, apo jo?

Kur isha 13 vjeç, isha në një bazë rajonale në Troyes sepse ishte ekipi më i madh në rrethin tonë dhe disa prej tyre patën mundësinë të provonin veten atje. Unë isha një prej tyre. Kisha vendosur që do të qëndroja nëse përgjegjësit do të më kishin thënë pas stërvitjes se më donin shumë.

 

Megjithatë, ata nuk e bënë këtë. Ndihesha sikur isha një nga shumë. Kështu që vendosa të fokusohem në shkollë dhe të luaj vetëm për argëtim.

 

Kur jetonit në Mulhouse, keni luajtur për FC Brunstatt në fshatin fqinj në moshën 17-vjeçare. Ky është një klub nga liga e 10-të më e lartë në Francë.

 

Po (qesh). Siç thashë: Ishte vërtet, me të vërtetë e relaksuar. Futbolli ishte ëndrra ime, por në atë kohë ishte thjesht një hobi. Doja të ndiqja një arsim të mirë dhe një diplomë të mirë.

 

Pas një viti, ju u transferuat nga Brunstatt në Zvicër për të luajtur për AS Timau, një klub amator në Basel. Pse ndryshimi?
Kam marrë pjesë në një turne me futbollistë amator ku kam luajtur në të njëjtin ekip me babain tim. Një ish-koleg i babait tim ishte anëtar i klubit Timau dhe më pyeti nëse doja të bëja një seancë stërvitore me ta. E bëra këtë dhe ata thanë se më donin vërtet. Megjithatë, më është dashur të bëj një kërkesë të vogël (qesh).

 

Cili do të ishte aty?

Për shkak se nuk kisha ende patentë shoferi, e pyeta Timaun nëse mund të paguanin biletën time të trenit. Kjo funksionoi.

 

Një vit më vonë ju ishit tashmë me Black Stars në Bazel në ligën e parë.

Bazeli është i vogël dhe Black Stars vunë re që kisha luajtur disa lojëra të mira. Në fillim nuk doja të kaloja te Black Stars sepse shkolla ishte më e rëndësishme në atë kohë. Megjithatë, pas disa diskutimeve me babain tim dhe disa lojtarë të Black Stars, vendosa të lëviz gjithsesi.

 

Që doli të ishte hapi i duhur. Rritja vazhdoi e pandërprerë. Një vit më vonë ju ishit tashmë në FC Aarau në Challenge League.

Kur luajtëm me Black Stars kundër FC Baden në play-off, unë arrita disa asistime dhe FC Aarau m’u afrua. Në fillim as që e dija se cili klub ishte në të vërtetë. Aarau nuk njihej në Francë. Vetëm kur kërkova në google lojtarët dhe pashë shenjën blu në disa prej tyre në Instagram, kuptova se kjo ishte vërtet serioze.

 

Dhe më pas keni nënshkruar kontratën tuaj të parë profesionale.

M’u desh shumë kohë për të vendosur. Në të njëjtën kohë, u pranova në një universitet të mirë në Francë. Nëna ime fillimisht ishte pro universitetit. Por ajo shpejt e kuptoi se futbolli ishte ëndrra ime.

 

Cili ishte çelësi i ngritjes suaj të shpejtë nga futbollist amator në profesionist?

Përvojat e mia kanë formësuar mentalitetin tim. Sa herë që isha e lodhur, koka ime më thoshte: Nuk kam ardhur kaq larg të ndalem. Pavarësisht nëse ishte në shkollë apo në futboll. Ishte gjithashtu e rëndësishme që unë të fokusohesha gjithmonë te vetja. E dija që nga dita e parë si profesioniste që duhej të ruaja këtë nivel. Një kontratë profesionale nuk do të thotë asgjë. Bëhet fjalë për kontratën e dytë, të tretë.

 

Pas Aarau ju shkuat në YB. Nuk ka asgjë më të madhe në Zvicër.

U habita kur dëgjova për interesin dhe e kuptova menjëherë: duhet ta bëj këtë.

 

Aktualisht jeni i huazuar te Lucerni. Katër gola dhe dy asistime në tre ndeshjet e fundit flasin vetë. Keni dëgjuar nga trajneri Giorgio Contini apo drejtori sportiv Steve von Bergen?

Jo.

 

Lucerni ka një opsion blerjeje në verë. A e dini tashmë se çfarë do të ndodhë më pas?

Edhe këtu jo. Dua të jem sa më i mirë në çdo ndeshje. Kemi edhe gjashtë muaj dhe kjo është një kohë e gjatë në futboll.

 

Por ju pëlqen Lucerni.

Sigurt. Është një ekip shumë familjar. Uria në ekipin e të rinjve është gjithashtu e dukshme; Kjo korrespondon me vlerat e mia.

 

Si reaguat kur morët thirrjen tuaj të parë për të luajtur për Kosovën?

Në atë kohë isha ende në FC Aarau. Menaxheri i ekipit kombëtar më thirri teksa isha duke ngrënë me shokët e skuadrës. Më duhej ta shikoja numrin dy herë dhe më pas të merrja frymë shpejt. Më pas i telefonova babait tim, ai ishte edhe më emocionues se unë. Ishte konfirmimi i gjithçkaje që kishim bërë.