Imamaj, shqiptari që jeton në Turqi, që flet 12 gjuhë të huaja

Reshat Ibrahimi

Me përfaqësuesën e Maqedonisë në mundje udhëtuam për në Turqi për të marrë pjesë në kampionatin ballkanik të mundjes për kadetë, i cili nga 23-25 tetor të këtij viti po mbahej në Bursa të Turqisë. Para se të marrë rrugën për në këtë qytet njerëz të afërt më thonin se do të kalojë bukur sepse atje ka shumë shqiptarë që janë të njohur për mirëpritje, ngrohtësi dhe kulturë shqiptare, të cilën e ruajnë me xhelozi.

Dhe, fjalët e këtyre njerëzve më dolën të vërteta, sepse shqiptarët e Bursës kishin traditë për mikpritje. Ata me krenari thonin se kanë rrënjë shqiptare. Deri sa po pushoja në ambientet e kompleksit sportiv, ku po zhvilloheshin garat në mundje, afër meje mu afrua një djalosh i cili në dukje të parë dukej si turk dhe më pyeti: Nga jeni? I rrodha krahët dhe i thash se nuk e kuptoj turqishten dhe se jam shqiptarë, ndërsa ma ktheu se edhe ai ishte shqiptarë dhe se vinte nga Vlora. Më tha se quhet Muhammed Vilson Imamaj. Dhe, gjatë bashkëbisedimit ai nisi të rrëfej se si ka ardhur në Bursa për të jetuar.

“Në Bursa erdha para shtat vitesh, pasi kam kryer shkollën e mesme në Vlorë të Shqipërisë. Këtu erdha përmes një bashkëpunimi mes Komunitetit më të lartë fetar dhe një nga organizatat më të rëndësishme në Turqi ‘Diyanet Vakfi’, duke fituar të drejtën e Studimit me bursë në Turqi për Shkenca islame dhe Teologji në Uludağ Universitesi në Bursa. Në të njëjtën kohë jam duke studiuar një degë të dytë për marëdhënie ndërkombëtare”, tregon Imamaj, i lindur në vitin 1989.

Ai thotë se është ambientuar mirë me mënyrën e jetësës në Bursa, ndonëse në fillim e ka pasur paksa vështirë. Imamaj përgëzon popullin turk i cili shqiptarët nuk i trajton si të huaj.

“Me të vërtetë të shkosh të studiosh dhe të jetosh në një vend të huaj në një shtet ndryshe nga vendi ku je lindur, ku gjuha është ndryshe, njerëzit kanë hije tjetër, do të thoja edhe ku malet dhe detet janë të ndryshme (të paktën kështu na dukej në fillim kur erdhëm për herë të parë), patjetër që ishte pak e vështirëe për tu ambientuar. Pengesa e parë ishte gjuha, pastaj kultura dhe mënyra e të jetuarit.

Megjithëse ballkanasit, në veçanti shqiptarët, me turqit kanë jetuar për një kohë të gjatë së bashku, përsëri do të thosha që nga shume vende të tjera të Evropës ktu shqiptaret nuk i quajnë të huaj. Çdo shqiptar që vjen nuk e ndjen vetën të huaj. Unë personalisht jam ndjerë i respektuar dhe i privilegjuar këtu megjithëse jam i huaj dhe kjo është një cilësi për tu admiruar dhe për ta përgëzuar popullin e Turqisë.

Njeriu duhet të ketë ambicie të jetoj për qëllime të mëdha. Dëshira për të studiuar, për të mësuar, kurioziteti, mirësjellja, horizonti i gjerë, humanizmi mbi të gjitha, besimi në Zot dhe përkushtimi për t’i shërbyer njerëzimit ishte një forcë dhe një vlerë e cila të ndihmon të integrohesh kudo. Mendoj se këto gjëra nuk më kanë munguar dhe për këte arsye jam ambientuar mirë. Jam martuar këtu në Bursa me shtetase turke dhe megjithëse jam dhëndër i huaj nuk më bëjnë kurrë të ndihem si i tillë. Martesa është një kismet, një përcaktim, e shkruajtur nga Allahu do të thoja, sepse askush nuk e di të ardhmen përveç Zotit. Ndihem i kënaqur. Këtë gje e shikoj dhe tek familjet tona, e imja dhe e nusës. Kemi respekt reciprok, dashuri ndërmjet dy palëve. Dhe, meqë ra fjala nusës sime po i mësoj dhe shqipen”, shton Imamaj.

Imamaj tregon se Shqipërinë e viziton nga njëherë në vit, sidomos Vlorën për të cilën e merr malli. Dhe, sa po flisnim atij i kujtohet poezia e poetit të Vlorës, Ali Asllani.

“Po, Shqipërinë e vizitoj pothuajse çdo vit. Për Vlorën më merr malli më shumë dhe kam një ndjenjë të vecantë, sepse është vendi ku jam rritur. Tani mu kujtua poezia e një poeti të famshëm vlonjat Ali Asllani:

‘Shëtita Evropën, shëtita Azinë

gjer tek molla e kuqe vajta dhe në Kinë.

Sa tutje më tutje, sa largë e më shumë

dhe atje ku piqet buka mu në kum.

Dhe, me re të bardha mora edhe dhashë,

por si Vloren time një qytet nuk pashë’.

Por siç e di gjendja në vendet tona është e vështirë për shkak të politikave të gabuara, mendoj. Megjithëse, jetojmë largë përsëri vendin tim nuk e harroj dhe vazhdimisht kam për të kontribuuar në të ardhmen me çfarë të më jepet mundësia”, flet me emocione Imamaj.

Ai tregon se akoma është duke studiuar, ndërsa flet 12 gjuhë të huaja.

“Po, akoma studioj. Jam 26 vjeç dhe po mësoj për gjuhë te huaja, ku përveç talentit e kam edhe pasion të madh. Kur isha 8 vjec, përmes kurseve nisa të mësojë anglishtën dhe italishtën, më pas në moshën 9-vjeçare në shkollë fillova të mësoj edhe gjuhën frenge, e cila zgjati për gati nëntë vite. Mësimi i gjuhëve të huaj filloi të më pëlqejë dhe nisa të mësoj gjuhë të reja. Kur dëgjoja se dikush studionte jasht shtetit shkoja menjëherë afër tij bisedoja dhe i kërkoja me ngulm të më mësonte gjuhë të huaj.
Tani flas gjuhën angleze, frenge, spanjolle, italiane, gjermane, portugeze, greke, rumune, turke, arabe, ruse, shqipe, kurse tani mësoj gjuhën kineze, holandeze dhe urde.
Mendoj se njerëzit që janë me guxim gjithmonë fitojnë. Gjithashtu besimi në Allah dhe jeta ime e organizuar, sipas rregullave dhe urdhërave të Kuranit dhe Fjalëve të Profetit Muhammed më kanë mësuar shumë rreth rrugës që duhet të ndjekim. Fjala e parë që ka zbritur nga Kurani është ikra: Lexo, pra qytetërimi İslam është formuar mbi diturinë dhe e ka nxitur atë në çdo fushë të jetës. Këto mësime dhe shembuj të larmishëm më kanë nxitur dhe mua të mësoj deri tani pothuajse 12 gjuhë të huaja dhe akoma vazhdoj të mësoj duke përdorur çdo metodë: Kurse private, mësime në shkollë, komunikim me njerez të huaj, lexim gazetash, romane, dëgjim lajmesh, filma etjerë. Pra, të mësosh gjuhë të huaja nuk është e lehtë, duhet mund, pasion, harxhim energjie dhe paraje, sepse ëndrrat bëhen realitet. Një Filozof Amerikan thotë: Kur flet me një person në gjuhë të huaj fjalet i shkojne deri tek koka e tij, por kur flet në gjuhën e tij amtare të nënës fjalët mund t’i prekin zemrën. Pra, gjuha e huaj është kënaqësi. Gjithashtu ndihem krenar që jam shqiptar, sepse ne si popull në përgjithësi i mësojme shpejt gjuhët e huaja si asnjë popull në botë”, thotë Imamaj.

Ai thotë se Bursa është qytet shqiptarësh, pasi jetojnë rreth 800 mijë dhe janë të organizuar mirë, madje edhe kryetari i bashkisë është me origjinë shqiptare.

“Jeta në Bursa është shumë e bukur, nganjëherë me stres për shkak të angazhimeve të shumta, por dinamike. Bursa është një qytet madhështor me 3 milion banorë. Ka vende historike që para erës sonë, ka dete, male, ujëvara. Bursa në Turqi njihet si ‘Bursa Jeshile’, sepse ka shumë gjelbërim. Në Bursa jetojnë afërsisht 800 mijë shqiptarë, 500 mijë janë Shqipfolës. Këto janë shifra që ka dhënë vitin e kaluar TV Klan. Shqiptarët në përgjithësi bëjnë aktivitete. Janë të organizuar, kanë Shoqatat e tyre. Kanë financuesit e tyre dhe janë të integruar në çdo sferë të jetës administrative. Të përmendi faktin se në Bursa dhe kryetari  Bashkisë, Rexhep Alltepe është me origjinë shqiptare. Kryesisht festat e pavarësisëm, si ajo e Pavarësisë së Shqipërisë dhe Kosovës festohen çdo vit në mënyrë solemne. I presim të gjithë në Bursa”, tregon ai.

Ambiciet e tij janë të ndihmojë sa më shumë njerëzimit.

“Ambiciet e mia. Pyetje e bukur. Unë gjatë kohës së lirë merrem me përkthime. Kryesisht punoj si përfaqësues i biznesit të jashtëm në firmat e mobiljeve dhe tekstitlit, sepse siç e dini Bursa është qyteti i parë industrial i fabrikave në Turqi. Për këtë arsye ka vazhdimisht marëdhënie të jashtme me shtetet e huaja. Gjithashtu punoj dhe në Bashkine e Bursës si përkthyes dhe organizatore i grupeve dhe delegacioneve të ndryshme të huaja. Është një punë që më pëlqen ta bëjë. Dëshiroj të punojë në të mirë të njerëzimit, të paqës, të besimit dhe të dashurisë”, thekson Imamaj.

Ai zotohet se edhe fëmijët e tij do të flasin shqip.

“Jam në pritje të fëmijës së parë dhe ai ose ajo patjetër do ta mësoj shqipen. Gjjuha shqipe është gjuhë e bukur, është një nga gjuhët më të vjetra në Evropë dhe botë. Të mësosh gjuhë është vlerë, është krenari dhe kënaqësi. Por, për mendimin tim në vendet shqipfolëse e kanë deformuar gjuhen shqipe, sidomos gazetarët, sepse përdorin shumë fjalë të huazuara nga italishtja, anglishtja etjerë. Mendoj se nuk ka nevojë sepse ne kemi një gjuhë të pasur. Ky fakt më shqetëson shumë dhe duhet të merren masa urgjente”, tha Imamaj në fund të këtij bashkëbisedimi.
U ndamë me Imamajn me dëshirën që të shihemi sërish në një rast të tillë./lajm

Biblioteka personale e Muhammed Vilson Imamaj