Ansambli shqiptar “Sazet e Permetit” u prezantua në radhën kulturore “Muzika Botërore” me polifoni në kishën e Kempenit në Gjermani.
Prezantimin për publikun gjerman e bëri muzicienti dhe muzikologu Bledar Kondi, me “muzikën e fshatit” por edhe me “muzikën familjare” nga jugu i Shqipërisë. Me Ansamblin “Sazet e Permetit”, Organizata kulturore Klangkosmos NRW u siguroi të ftuarve një përjetim të pazakonshëm koncertal. Prapa titullit të programit “Polifonia nga Shqipëria e Jugut” ishte një traditë muzikore më shumë se dyqindvjeçare, e cila zanafillën e ka në fshat, aty u krijua dhe akoma është gjallë edhe sot e kësaj dite. Tematika e këngëve dhe pjesëve instrumentale janë marrë nga jeta e përditshme dhe ato pasqyrojnë ciklin e jetës me ngjarjet e tij të gëzueshme dhe të trishtueshme. Muzika nuk jepet në formë të shkrimit, por trashëgohet në familje.
Nuk është për t’u habitur që vëllezërit dhe kushërinjtë luajnë muzikë së bashku. Ansambli nga qyteti i vogël i Përmetit nuk bën përjashtim: Alban Zeqiri (vokal dhe daulle), Sadik Zeqiri (klarinet), Fredi Daci (lahutë), Ylli Muço (fizarmonikë) dhe më në fund Artur Zeqiri me violinën e tij.
Duke bërë muzikë, pesë muzikantët me rroba të bardha tradicionale lëvizin në kishën gjermane. Disa këndojnë edhe në interpretimin e instrumenteve; ato janë tinguj të qetë që tingëllojnë. Pastaj klarinetisti merr rolin kryesor në instrumente dhe daulle, me zërin e parë në vokal. Përveç interpretimit instrumental të Alban Zeqirit, muzikantët e tjerë ofrojnë edhe një homolog vokal me tone të mbajtura gjatë, që mbulojnë vetëm një gamë të vogël tonaliteti. Disa tone tërheqëse harmonike formojnë shoqërimin vokal. Me këto tone të mbajtura gjatë, mund të shtohen edhe më shumë thekse ritmike në muzikë.
Në muzikën klasike, kjo formë e shoqërimit njihet si tingull droni, për shembull, në interpretimin e pianos. Si e ashtuquajtura “izo-polifoni”, kjo traditë vokale nga Shqipëria e Jugut madje mori statusin e Trashëgimisë Botërore jomateriale të UNESCO-s në vitin 2008.
Momentet e trishtuara të jetës së përditshme bëhen të qarta edhe pa moderim të mëtutjeshëm të koncertit. Violina fillon me një vajtim, klarineti krijon disponimin dhe shkakton një dialog të trishtuar midis dy instrumenteve. Pak solo nga klarinetisti rritet deri në pikën e ulërimit dhe dëshpërimit. Por kjo rezulton në një ritëm të ngadaltë vallëzimi, që e bën situatën të jetë më miqësore, përshkruan ngjarjen «RP-Onilne», transmeton Shtegu.com.
Në një pjesë tjetër, audienca zbulon edhe një faktor të ftohtë në muzikën shqiptare dhe kjo mund të shihni me një përpara dhe një prapa në rreshta. Violinisti gjithashtu ofron virtuozitet. Këto janë tone më të ndryshëm se sa violina klasike, të cilën ai e nxjerr nga instrumenti i tij. Plot pasion dhe pezullimë që ai luan, atëherë njeriu mendon se po dëgjon zogj të vërtetë dhe më në fund, ai krijon një valle të lumtur për të cilën duhet duartrokitur.
Një pjesë tjetër zbulon se Shqipëria ndodhet gjeografikisht midis kulturave të ndryshme. Një dialog muzikor midis violinës dhe lahutës vjen në mënyrë mjaft orientale, por klarineti e rikthen në mënyrë muzikore pjesën në Ballkan. Plot me temperament dhe gjallëri për jetën, është një tjetër këngë që rezulton të jetë një këngë dashurie. Publikut i pëlqen të mahnitet. Për tu qetësuar, ekziston një program kontrast melankolik.
Me një këngë martese, në të cilën falënderohet dhëndrri për ftesën dhe pjesa e dytë, një këngë lavdëruese për nusen, performanca e ansamblit i afrohet fundit. Muzika shqiptare ka gjetur sigurisht miq të rinj, pasi tregon entuziazmin dhe pjesëmarrjen e audiencës.
Një tjetër moderim sesa thjesht vetëm një prezantim i shkurtër, koncertit do t`i kishte bërë edhe më mirë.
