Albani nga Maqedonia fiton lejeqëndrimin në Zvicër, 18 vite jetoi në ilegalitet

Sipas vlerësimeve, rreth 4,000 persona pa lejeqëndrim të rregullt jetojnë në Basel-Stadt të Zvicrës. Njëri prej tyre është Alban P. nga Maqedonia e Veriut. 47-vjeçari ishte njëri nga nëntë personat që paraqiti kërkesë për rast të rëndë individual në kanton dhe ia doli

Alban P. qëndron pranë demonstruesve me duart në xhepa të xhaketës. Para disa ditësh, rreth 200 persona kërkuan që Sans-Papiers t`u lejohej të qëndrojnë në Zvicër. Ai nuk deshi të humbasë këtë rast. Pasi ai personalisht ishte në ilegalitet. Së bashku me viktimat e tjera, Albani protestoi kundër mungesës së rregullsisë dhe kundër kohëve të gjata të pritjes.

Ai gjithashtu mori pjesë në tubimin e parë saktësisht një vit më parë. „Mbajta një fjalim në zyrën e migracionit“, thotë 47-vjeçari. Ai është krenar për këtë. Në të njëjtën ditë ai paraqiti kërkesën e tij për rast të rëndë individual. Ky ishte sinjali fillestar i pritjes. Albani thotë: «Më parë nuk kisha shpresë. Nuk mendoja për të ardhmen time». Në kohën kur kërkesa përpunohej nga Zyra e Migracionit në Bazel, ai ishte nervoz dhe priste me padurim. Pas një jave, Albani u informua se kërkesa e tij u miratua nga autoritetet e Bazelit dhe u transferua në Sekretariatin e Shtetit për Migracion, për shqyrtim përfundimtar, shkruan „Watson“, transmeton Shtegu.com.

E qeshura e Albanit është infektive. Demonstrata ishte në rrjedhë të plotë kur ai iu bashkua. Protestuesit e përshëndesin me kënaqësi. Ai përqafon një person me një maskë të bardhë, duke u shtrënguar gjerësisht, gjithashtu një persona në ilegalitet.

Albani e mori të lirë pasditen për të demonstruar. „I thashë shefit tim që kisha një termin të rëndësishëm“. Ai nuk mund t’i tregonte të vërtetën se është duke demonstruar për të drejtat e tij. Ai nuk guxon. Rreziku do të ishte shumë i madh nëse punëdhënësi i tij do ta dinte që deri vonë ai kishte qenë ilegalisht në Zvicër.

Gënjeshtrat janë pjesë e jetës së përditshme të Albanit. Ai është mësuar të bëjë justifikime. Pas 18 vjetësh në statusin e ilegalitetit, ai shtrëngon supet. „Nuk dua të gënjej askënd, por çfarë tjetër duhet të bëj?“. Këtë e dinë vetëm familja e tij, miqtë në të njëjtën situatë dhe stafi në pikën e kontaktit në Bazel.

Duke brohoritur, ai përzihet me demonstruesit dhe këndon: „Re-Re-Regularisierung“. Andani, burri i gjatë me duar të mëdha, qesh me vetvete ndërsa zhduket në turmën shumëngjyrëshe.

Albani është rritur në Maqedoninë e Veriut. Ai vijoi shkollimin, bëri praktikën si murator dhe nuk mund të gjente punë, informon Shtegu.com. Në vitin 2001, një konflikt i armatosur midis shqiptarëve dhe forcave të sigurisë maqedonase e zhyti vendin në krizë. Më shumë se 150,000 maqedonas u larguan nga shtëpitë e tyre. Kështu edhe Albani. Duke shpresuar të marrë një vend pune në bagazhin e tij, 18 vjet më parë ai udhëtoi në Zvicër. Kushëriri i tij tashmë jetonte këtu. Sot ai thotë: „Unë menjëherë u dashurova me Bazelin“. Këtu ai dëshironte të qëndronte „përgjithmonë“.

Si shqiptar nga Maqedonia, thotë Albani, nuk kishte kurrfarë gjasash për azil në Zvicër. Ai nuk mund të gjente një punë të përhershme sepse nuk kishte lejeqëndrim. Sidoqoftë, ai arriti të sigurojë personalisht jetesën. „Për 18 vjet me radhë e pagova qiranë time. Unë gjithmonë i transferoja paratë me kohë“, thotë Albani. Ai e përsërit këtë disa herë. Për të është e rëndësishme që të dëshmojë se u përmbahet rregullave të shoqërisë.

Albani jeton në apartamentin e tij, ka sigurim shëndetësor dhe një celular. Ai punon në një kantier ndërtimi në rajon. Në mbrëmje ai shkon në një bar çdo herë pas here, takohet me miqtë, stërvit me ekipin e tij të futbollit. Ose ulet në shkallët e stadiumin St. Jakob dhe e shikon klubin e tij të preferuar, FC Basel. Dikush mund të mendojë jetën e zakonshme të një burri zviceran.

Por ai duhej të paguaj qiranë muaj pas muaji. Ai është i siguruar për shëndetin vetëm falë pikës së kontaktit. Nuk ka asnjë cent në llogarinë e fondit të tij të pensionit, as AHV. Ai duhet të riorganizojë punën e tij çdoherë në një deri në dy muaj. Albani punon ilegalisht në vendet e ndërtimit për aq kohë sa kompanitë kanë nevojë për të. Skuadra e tij e futbollit nuk di asgjë për situatën e tij të pasigurt. Nëse kolegët organizojnë një udhëtim ekipi në Gjermani, Albani duhet të dalë me një justifikim.

Financat e tij dhe statusi i qëndrimit jo-ekzistues nuk lejojnë udhëtime të tilla. Atëherë ekziston frika e vazhdueshme nga një kontroll policor. Albani shpesh shikon përreth gjatë demonstrimit. Kur një kalimtar e njeh dhe e përshëndet, ai shpejt e ul kokën. Ai buzëqesh me dashuri: „Tani nuk është aq mirë“. Në momente të tilla, zemra e tij befas rreh më shpejt, thotë Albani, duke goditur zemrën me grushtin e majtë.

Megjithatë, Albani nuk është i shqetësuar nga rrethanat e situatës së tij të pasigurt të jetës. As nga tronditja që kishte patur para dy vjetësh. Ai filloi të punojë përsëri vetëm disa javë më vonë. Ai thotë: «Ishte një moment shumë, shumë i vështirë për mua. Por unë mbijetova». Tani ai është përsëri i shëndoshë.

Ai buzëqesh pak, por shikon drejt e në tokë kur flet për jetën e tij në Bazel. Në bisedë bëhet e qartë: Albani ka kaq shumë për të rrëfyer sa që një libër do të mbushej për të.
Përderisa Albani shmangte policinë për çdo ditë në Bazel dhe u përpoq të siguronte jetesën, dy djemtë e tij u rritën në Maqedoninë e Veriut. „Njëri është 17-vjeçar, tjetri 13“, thotë babai krenar. Djali më i madh lindi në Zvicër. Atëbotë, Albani jetoi këtu me gruan e tij gjatë viteve të para.

Meqenëse Maqedonia e Veriut ka qenë kandidate për anëtarësim në BE që nga viti 2005 dhe po zbatohet Marrëveshja Shengen-Dublin, Albani ka mundur t’i vizitojë djemtë e tij çdo herë. Gjithmonë i lidhur me rrezikun për tu kontrolluar, refuzuar ose ndaluar gjatë kthimit në Zvicër.

Disa javë më parë, Fabrice Mangold e thirri Albanin nga pika e kontaktit për Sans-Papiers në zyrën e tij: Kërkesa e tij ishte miratua nga Zyra e Migracionit në Bazel. Sytë e tij shkëlqenin, ai qeshet: „Kurrsesi nuk po më besohet“. Asaj dite, ai nuk ka mundur ta heq tërë ditën buzëqeshjen nga fytyra.

Kërkesa e tij për lejeqëndrim ende nuk është miratuar nga Qeveria federale. „Është dhurata më e madhe që kam marrë ndonjëherë në jetën time“, thotë Albani dhe menjëherë relativizon situatën: „Epo, unë shpresoj shumë që do të funksionojë. Asgjë nuk është e sigurt akoma». Ai më mirë do të qëndronte në pasiguri për disa ditë, sesa të festonte tani.

Pas lajmit të mirë, çfarë do të bënte ai më parë? „Do të merrja frymë lirshëm“, thotë Albani. Ai kap gjoksin, duke marrë frymë brenda dhe jashtë në mënyrë të dëgjueshme. Atëherë ai më në fund dëshiron „një punë të vërtetë me një kontratë pune“. Albani tashmë ka dy oferta.
Ai dëshiron të depozitojë para në fondin e tij të pensionit. Ai dëshiron t’u tregojë miqve të tij në klubin e futbollit përse i kishte shmangur gjithmonë daljet e ekipit. Ai do të dëshironte të stërvitej si trajner i ri. Ai do të donte të falënderonte përkrahësit e tij. Ai dëshiron të ecë përreth policisë pa rrahje të zemrës. Ai më në fund nuk dëshiron të gënjejë më.