Kjo familje shembullore shqiptare është krenare që jeton në Francë

Ishte një formë lodhjeje që familjen shqiptare Jera e detyroi të tërhiqej nga diskrecioni i saj. Integrimin e tyre, ata ia detyrojnë punës së tyre. Pra, ata nuk duan tì shohin të gjithë shqiptarët në të njëjtin thes

Që nga mbërritja e saj, familja e Zijait ka jetuar në Kercado, në Vannes. „Shtë një lagje e shkëlqyeshme, por marrëveshja po helmon jetën tonë: ne nuk mund t’i lëmë fëmijët të shkojnë vetëm në shkollë“. Ka zhurmë, përkeqësim rreth trafikut. Pra, për t’u ndërlidhur me të nga kombësia e tyre … „Ndjehemi të lënduar“. Pas disa ditësh, Zija Jera do të nënshkruajë një kontratë në Kicéo, pas disa muajsh të përkohshëm. „Jam i mahnitur», thotë shqiptari rreth të tridhjetave. “Për kontakt me njerëz. Kësaj vere isha i lumtur që munda të ndihmoj edhe disa spanjollë dhe italianë”. Në një jetë tjetër, ai dhe gruaja e tij ishin parukierë në Shqipëri. Në një jetë tjetër, babai i tij e dërgoi në kolegj në Itali për t’i garantuar të ardhmen. Megjithatë, përderisa t`i vinte ardhmëria angleze, Zijai atë zgjodhi ta ndërtonte në Francë.
Kur ai flet për vendlindjen e tij, Shkodrën në veriperëndim të vendit, shfaqet një prekje nostalgjie për këtë qytet historik midis liqenit, lumenjve dhe Mesdheut. Por Shkodra është sinonim i familjes të burgosjes, torturave, punës së detyruar nën regjimin komunist. Në Muzeun e dëshmive dhe memorjes, një portret i një prej të burgosurve më të rinj tregon … babanë e tij. Atëherë ishte lufta civile, pastaj sundimi i korrupsionit. Duke shkuar në internim, Zija kërkoi të largohej nga Shqipëria, pa lënë detin dhe pa përfunduar në një qytet të madh. Më 1 Prill 2013, ai arriti në Vannes.

Pas disa javësh në rrugë, ai takon një vullnetar në La Cimade i cili, si ai, flet italisht. Ndërsa pret të jetë në gjendje të punojë, ai bëhet një floktar vullnetar në Resto du Cœur. „Kjo më ndihmoi shumë me gjuhën“. Nuk mjafton për të rimarrë certifikatën e tij në frëngjisht. „Unë isha një floktar … por siç thotë presidenti Macron, kalova rrugën për të punuar: në fabrikë, pastaj si agjent nate në një kompani transporti. Asgjë nuk bie nga qielli”. Prindi familjar investon të drejtat e tij në trajnim në shkollën e mesme Brocéliande: gjashtë muaj për të kaluar licencën për automjete të rënda dhe dy certifikata transporti, të cilat ai i plotëson me ekuivalentin e një BTS në transportin publik. „Po, jam shumë krenar sepse përmes punës mësova frengjisht“, pohon Zijai, informon Shtegu.com.

Albani, kunati i tij, e ndoqi. Muajt ​​e parë janë të hidhur: të vendosur në një shtëpi mobile, familja mbetej jashtë gjatë gjithë ditës me fëmijën e tyre. Në ndërtimtari ai shumë shpejt gjeti një punë. Gjatë katër vjetëve, ai e fitoi besimin e arkitektëve, ndërtuesve. Ai sapo ka krijuar një SHA, AZ plaques de plâtre 56. Gratë e tyre gjithashtu punojnë.

Në murin e dhomës së ditës, fotografia e familjes është bërë në kodrën Kerino, një nga vendet e tyre të preferuara për të ecur. „Ardhja këtu ishte zgjedhja e duhur“. Pak para izolimit, Zijai madje bëri kërkesë për natyralizim. Emrat e parë të fëmijës së tij më të vogël lë të kuptohet për këtë lidhje me atdheun e tyre: Amla, Anne për Bretanjën dhe Jacqueline, për këtë vullnetare të parë që u bë një shoqe. Një integrim shembullor, kështu që Ziai thekson: „Nuk dua të kem turp të jem shqiptar“.